خوش گذرانی مفهومی تقلیل یافته به پیچ و خم جاده
فاما كیش: همیشه پس از هر تعطیلات بالاتر از دو روز، نیمی از كشور ما با مشكل بسته شدن راه های ارتباطی مواجه می شود.
دیگر زمستان و تابستان هم ندارد، عادت كرده ایم در روزهای تعطیل، دور رفتن حتی به لزوم به استان های شمالی ایران را خط بكشیم چونكه این مشكل نه تنها گیلان و مازندران بلكه استان های همجوار مثل البرز، قزوین، زنجان گلستان، اردبیل و..... را درگیر خود كرده و از یك شوخی و یك معضل منطقه ای به مشكلی ملی تبدیل گشته است.
این سوژه كه محورهای شمالی كشور ما ظرفیت این حجم از اتومبیل را ندارد درست است، حتی انتقادات از تكمیل نشدن بزرگراه تهران- شمال و تكمیل نشدن آزاد راه قزوین – رشت، نقص، كمبود و گرانی حمل و نقل هوایی و ناكارآمد بودن ناوگان ریلی برای شمال كشور هم انتقاداتی به جا است و پرسشی است كه مسئولان امر باید پاسخ در خوری برای آن داشته باشند.
اما سوژه دیگر كه بارها شنیده شده اما هیچ كس برای آن طرح و برنامه ای نریخته است تقلیل مفهوم خوش گذرانی در ایران به شمال رفتن است.
حقیقت این است كه استان تهران حدود ۲۰ در صد جمعیت كل كشور را در خود جای داده و با احتساب استان های اطراف مانند البرز این جمعیت بیشتر هم می شود. این جمعیت ساكن، در تعطیلات، ارزان ترین و مقرون به صرفه ترین مفهوم خوشگذرانی را در مسافرت به استان های شمالی می دانند.
در سال قبل و سال جاری همزمان با رشد افسار گسیخته قیمت ارز و برخی الزامات اقتصادی، سفر به خارج از كشوراز دایره تفریحات قشر متوسط خارج شد و حتی برخی اظهار نظرها در مورد اینكه نباید ارز كشور را در هنگام تحریم در خارج از كشور هدر داد، توریسم خارجی را به كاری ناشایست كه مستوجب دادن عوارض خروج پلكانی و غیره و ذالك است تنزل داد و به تفریحی از ما بهترانی تبدیل كرد. ضمن آنكه این وضع شامل حال مقاصد توریستی جذاب داخلی نظیر كیش، قشم و شیراز هم شد و گرانی خرج رفت آمد و هتل و خورد و خوراك، آن مقاصد را هم به مقاصد لوكس تبدیل كرد.
از طرف دیگر گرانی مواد غذایی، رستوران گردی و توریسم خوراكی كه حدودا نقطه اشتراك همه ایرانی ها در مفهوم خوشگذرانی است را نیز تقلیل داد.
تفریحات فرهنگی نیز دقیقا به سبب كوچك شدن اقتصاد خانوار معمولا اول از همه از اولویت خارج می شود چونكه رفتن به كنسرت، تئاترو سینما همراه با یك شام سبك هم حدودا از توان برخی خانوارها خارج شده و یا در حال خارج شدن است.
در این شرایط آن هم در استان تهران كه قلب ایران است، اكثریت جمعیت در هنگام تعطیلات با سئوال بزرگی مواجه می شوند كه "حالا باید چه كار نماییم."
داشتن تفریح و خوشگذرانی بخصوص در شرایطی كه فشار اقتصادی مستقیما روح و روان خانواده ها را نشانه رفته است یك لزوم اجتماعی است. اما متاسفانه این لزوم هیچ وقت در كشور ما جدی گرفته نشده و یا اگر هم به آن توجهی شده همراه با طرح ها و ایده آل های سلیقه ای و آرمان گرایانه بوده كه با واقعیت های فرهنگی جامعه ما فاصله ای معنا دار دارد.
لذا در این شرایط تنها مفر جمعیت بلاتكلیف، زدن به جاده و استفاده از طبیعت مجانی و قلب پذیرنده جنگل های شمال و دریای خزر است كه به نوبه خود موجب ضربه مهلك به این نوار باریك از طبیعت خاص ایران است كه در تمام خاورمیانه نظیر آن پیدا نمی گردد.
این لزوم ساده سبب شده است كه بسیاری حتی ماندن در ترافیك های دو یا سه برابری از زمان لازم برای این سفر تفریحی را به جان بخرند و قسمت اعظم زمان اختصاص داده شده به تفریح و خوشگذرانی را در اتومبیل شخصیشان به بطالت بگذرانند. چون چاره دیگری ندارند.
اما برای حل این مشكل چه باید كرد؟
پاسخ به این سئوال ساده نیست چونكه با كلاف در هم پیچیده ای از متغیرها رو به رو هستیم. از تمركز گرائی جمعیت در تهران گرفته تا فرهنگ تفریح و خوشگذرانی. از وضعیت اقتصادی گرفته تا روانشناسی اجتماعی افرادی كه در هر شرایطی به جاده می زنند و ماندن ۲۴ ساعته در ترافیك رفت و برگشت و زدن كباب و اتراق در شرایط پارتیزانی را به ماندن در خانه و مطالعه و دیدن اقوام و دیدن نادیدهای شهر خود ترجیح می دهند.
گرچه بهینه سازی جاده ها و توسعه ناوگان ریلی و به صرفه شدن ناوگان هوایی در كنار بهبود وضعیت اقتصادی خانواده ها هم در بهبود این شرایط موثر است اما توجه به این نكته كه باید مفهوم تفریح و خوشگذرانی را به رسمیت شناخت و آنرا با نگاهی بازتر و واقع بینانه تر باردیگر تعریف كرد نیز از موضوعاتیست كه باید بیشتر از پیش مورد توجه واقع شود.
منبع: فاما كیش
این مطلب فاما کیش را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب